سال­ها پیش، کار رسمی دولتی با حقوق و شرایط عالی را کنار گذاشتم و وارد بخش خصوصی شدم با این توافق که که در تولید محصولی مشارکت کنم  و تا زمان به درآمد رسیدن آن، ما­به­ازای مالی نداشته باشم. نه اینکه مثل تعاریف کارآفرینان جسور و متهور باشم، نه ! اتفاقا ترسو و خجالتی و محافظه­کار بودم (هنوز هم هستم تا حدی). اما آرزوهای بزرگ داشتم که برای رسیدن به آن خودم را بازخرید کردم، ماشینم را فروختم و با اندک پس اندازم در شرایط نارضایتی خانواده و حیرت اطرافیان آغاز کردم.

محصول تولید شد، شرکت جدیدی ثبت شد و  من مدیرعامل شدم، محصول دیگری آفریدم و کارافرینی آغاز شد …

کم کم معنای تعهدات و مراجع قانونی از جمله بیمه ‌‌و مالیات و حقوق و اجاره را فهمیدم، دلشوره­های موعد مقرر پرداخت هرکدام، پس­زدن­های مشتری، مطالبات و تعهدات. شب نخوابیدن­ها، روز با سیلی صورت خود را سرخ کردن­ها. در همایش و جشنواره ها و … با شکوه و غرور شرکت کردن­ها و اما درون پرتلاطم و روزگار سخت آفرینش را گذراندن­ها.

در آن ایام، نیروی خدماتی شرکت برای درمان گوش فرزندش تقاضای وام کرد در حالیکه پولی در بساط نداشتیم، در تکاپوی جور کردن پول بودم که متوجه شدم کودک در اثر عفونت، شنوایی یک گوش را از دست داده، چند شبانه روز گریه کردم و چقدر خودم را ملالت کردم که حال بد آن روزگار هیچ­گاه از خاطرم نمی­رود.

مدتی بعد به یقین رسیدم یکی از محصولات  که همه منابع شرکت را سرکشیده بود، ناموفق از آب درآمده، چون مادری فرزند از دست داده ساعت ها ضجه زدم و‌ البته با چهره به ظاهر موفق کارآفرینی، دو روز بعد در جشنواره ای جایزه گرفتم. 

در این مسیر پرتلاطم، زمین­ها خوردم، ایستادن­ها تجربه کردم، شکستم و شکفتم. 

هر بار که در مسیر توسعه قرار می­گیریم و سنگ اندازی­ها به این قطار آغاز می­شود ، صبر و پایداری فراوانی را تجربه می­کنم. سخت تر شده ام، دیرتر دلم می­شکند و اینهمه حاصل ده سال تجربه کارافرینی است. 

 مهدیس پرپنچی